“Исо буни эшитгач ҳайрон қолди. Орқасидан эргашиб келаётганларга: – Сизларга чинини айтайин, – деди, – Мен бунчалик буюк ишончни Исроилнинг бирон жойида ҳам топмадим.” (Матто 8:10).
Юзбоши Раббимиз Масиҳнинг олдига келиб, Ундан ўз хизматкорига шифо беришни илтимос қилади; унинг хазматкоир эса “шол бўлиб ғоят қийналиб” ётганди. Масиҳнинг жавоби ўша заҳотиёқ янгради, “Мен бориб уни соғайтираман”. Юзбоши жавоби билан Исони ҳайрон қолдирди: “Кулбамга оёқ босишинг учун мен муносиб эмасман. Сен биргина сўз айтсанг бас, хизматкорим соғайиб кетади”.
Бу кишининг ақлу-заковатига беш кетса бўларди. Унинг айтишича, унга Рим императори қудрат бергани туфайли унинг аскарлари унга бўйсунишга мажбур эди; худди шундай тарзда Исода Худонинг қудрати бўлгани учун касаллик Унга бўйсунишга мажбур эди. Албатта бу киши тўғри сўзлаган эди!
Исо унинг гапини эшитиб “ҳайрон қолди”. Муқаддас Китобда фақат иккита оятда Исо ҳайрон қолганлиги ҳақида ёзилган: мана шу мажусий “ишончи” ва яҳудийларнинг “имонсизлиги”га Исо ҳайрон қолган эди (Марк 6:6).
Исо бундан кейин “Сизларга чинини айтайин, Мен бунчалик буюк ишончни Исроилнинг бирон жойида ҳам топмадим,” деди. Шу орқали Исони мажусийлар қабул қилиши, яҳудийлар эса Уни қабул қилмаслигини кўрсак бўлади. Шундан кейин Исо юзбошининг илтижосини бажо келтирди. Исо унга “Бор, сен ишонганингдек бўлсин” деди.
Бундан кейин Муқаддас Китобда ёзилган ажойиб сўзларни тингланг: “Юзбошининг хизматкори эса ўша заҳоти соғайиб кетди”.
Исо Масиҳ кўрсатган бу буюк мўъжиза бизга шуни кўрсатадики, Раббимиз биздан “ишонч”ни талаб қилар экан.
Бироқ қуйидагини тушуниб олиш керак:
Исонинг ўлими ва қайта тирилишидан аввал ишонч фақат Масиҳда бўлиши керак эди, бунинг сабаблари ҳаммага равшан бўлса керак. Эндиликда эса Исо хочда қилган иши тарахий факт (содир бўлган ҳодиса) экан, Масиҳ – манбаимиз, хочда қилинган иш эса шу манбага элтадиган восита эканлигини тушуниб олишимиз керак. Ана ўшанда бизнинг ишончимиз (имонимиз) Худо томонидан эътиборга олинади.
No comments:
Post a Comment