2008-06-23

Моховликдан пок бўлиш

Шу ўртада бир мохов Унга яқинлашиб, сажда қилди-да: – Ҳазрат, агар истасанг, мени моховликдан пок қила оласан, – деди. Исо қўлини узатди ва унга тегизиб: – Истайман, пок бўл! – деди. Мохов шу заҳоти дардидан фориғ бўлди. (Матто 8:2-3).


Тоғда Исо Масиҳ ваъз айтиб, ерда ўрнатадиган Шоҳлигининг қоидалари ҳақида сўзлайди. Шундан кейин У пастга тушиб, Худо сифатида қудратини намоён қилади: касалликдан устунлиги (Матто 8:2-16), табиатдан устунлиги (24-26 оятлар), ёвуз руҳлардан устунлиги кўрсатди (28-32 оятлар); шу орқали Исо ёвузликни йўқ қилиб ерни бахтиёрлик билан тўлдиришга, ҳамда шайтон ишлари ва шоҳлигини вайрон қилишга қодирлигини кўрсатди. Бироқ инсонлар бунинг ўрнига шайтон ҳумронлигини, касалликларни, ёвуз руҳларни ва чўчқаларни авзал кўришди (34 оят).

Мусо орқали берилган қонунга кўра мохов кишини ҳеч ким тегиши мумкин эмас эди. Кимки бундай қиладиган бўлса у нопок бўлиб қолар эди.

Исо шу қонунни буздими?

Моховлик гуноҳни билдирадиган рамз эди ва қадимдаги Исроилликлар моховликни Худодан келган жазо деб билар эдилар. Моховлик касалигининг ўзи жуда дахшатли эди, шу билан бирга кўпчиликлар мохов киши нажот топа олмайди, деб ҳисоблашар эди. Луқо ўз хушхабарида бу кишини “бутун танаси мохов бўлган бир киши” деб тасвирлайди, бу эса у ўлишига озгина қолганлигини билдиради (Луқо 5:12). Қонунда бундай қилиш мумкинмаслиги ёзилган бўлса ҳам, бу киши бошқа нима қилишини билмасдан Исонинг олдига жуда яқин келади. Исо Масиҳда моховликка шифо беришга қудрат борлигига у ишонарди, фақат бу Исонинг иродасими ё йўқми – шунда у шубҳаланарди. Ўзининг шунчалик ачинарли ҳолатини билган ҳолда у деди: “...агар истасанг, мени моховликдан пок қила оласан”.

Бу кишининг ишончи ва шундай айтган сўзларидан кейин Исо “қўлини узатди ва унга тегизди”. Исо қўлини мохов кишига чўзаётиб, “Истайман, пок бўл!” дейди.

Йўқ! Исо мохов кишига тегиб қонунни бузмади. Юнон тилидаги бу матнга биноан Исонинг тегиниши эмас, балки сўзи мохов кишига шифо берган эди. Исонинг қўли шу кишига тегганида эса у аллақачон пок бўлган эди, шундай қилиб ҳеч қандай қонун бузилмаган эди. Муқаддас Китобда бу киши “шу заҳоти пок бўлди” деб ёзилган!

Иса қилган ҳамма нарсалар нафақат ночор аҳволдаги одамларга ёрдам бериш учун, балки қандайдир руҳий собоқни бериш учун содир бўлар эди. Мохов кишининг пок бўлиши орқали Исо Масиҳнинг қудратини кўрса бўлади: Исо ҳар қандай гуноҳдан бизни поклаши мумкин, бунинг учун биз фақат ишонишимиз ва шу ишончимизни очиқ айтишимиз керак.

2008-06-15

Сохта пайғамбарлардан эҳтиёт бўлинглар!

“Сохта пайғамбарлардан эҳтиёт бўлинглар! Улар сизнинг олдингизга қўй кийимида келадилар, лекин ичларидан йиртқич бўрилардир.” (Матто 7:15)

Юқорида келтирилган оятларда ёлғонни ваъз қиладиган одамлар ҳақида гап очилди; улар Исо Масиҳни ва У хочда қилган ишини рад этишади; улар ҳақиқатни ваъз қиладиган ваъзхонларга қарама-қарши туради.

Бундай сохта ўқитувчиларнинг маънавий меваси жамоатда ҳам, дунёда ҳам бузуқликдан иборат бўлади. Бундай одамлар ташқи кўриниши ва феъл-атвори ёқимли бўлиши мумкин, бироқ нима бўлганда ҳам, улар гуноҳ қулларидир. Сохта ваъзхонлар илгари сурадиган барча ёлғон таълимотнинг асосида хочни нотўғри тушуниш ётади. Хочда қилинган иш ҳақидаги таълимот пойдевор ёки асосдир ва ҳамма таълимотлар (доктриналар) мана шу пойдевор устида ўрнатилиши ёки қурилиши шарт (1-Бутрус 1:18-20); агар қандайдир таълимот шу пойдевор устида қурилмаса, у барибир қайсидир жойида мустаҳкам бўлмайди. Агар жамоатда хоч тўғри тушунилмаса, бунинг натижасида ёлғон таълимот ва ёлғон пайғамбарлар пайдо бўлади.

Раббимиз Исо Масиҳ Матто ёзган хушхабарининг 7-бобида ёмон дарахтдан яхши мева келмайди, деб аниқ-ойдин айтган эди (Матто 7:15-20). Бунинг иложи йўқ! Бошида дарахт чиройли бўлиб кўриниши мумкин, лекин охир-оқибати барибир ачинарли бўлади.

Қандай қилиб биз ёлғон пайғамбарларни танисак бўлади?

Исо аллақачон буни бизга айтган эди! “Шундай қилиб, сохта пайғамбарларни меваларидан билиб оласизлар.”

Ёлғон йўл доим диний ишлар тизими билан тўлиб-тошган бўлади. Ёлғон йўлга қул бўлган одамлар ҳам ҳар доим ўз динининг ишларини бажариш билан банд бўладилар; шунинг учун ташқи қизғин фаолият бўлиши ёлғон йўл учун табиийдир, бироқ уларда ички ўзгариш, яъни “руҳий ўсиш” умуман кузатилмайди ва йўқ бўлади. Қачонки киши ишончини фақат Исо Масиҳга ва У бизнинг ўрнимизда хочда амалга оширган якунланган ишига қаратса, ўшанда ҳақиқий руҳий ўсиш пайди бўлади.

2008-06-05

Саодатлик сўзлари

Исо талай халойиқни кўриб, тоққа чиқиб ўтирди. Шогирдлари Унинг олдига келишди. Исо уларга таълим бериш учун оғзини очиб, деди: (Матто 5:1-2)

Исо Масиҳ Ўз хизматини бошлаганда ва тугатганда ҳам тоғда ваъз айтган эди. Мана ҳозир биз сўзлашяпган биринчи ваъзни Исо Кафарнаҳум деган шаҳар олдидаги тоғда айтган эди. Охирги ваъзини эса У Қуддус шаҳри олдидаги Зайтун тоғида айтган эди (Матто 24-боб). Иккала ваъзнинг ҳам мавзуси Худо шоҳлиги эди.

Шу бобда (Матто 5-боб) ёзилган тўққизта “баракатлик”, “бахтиёрлик” ёки “саодатлик” сўзларидан илк тўрттаси нажто топиш жараёни ҳақида сўзлайди. Мана улар:

  1. “Руҳан камбағал бўлганлар бахтлидир, Чунки Осмон Шоҳлиги уларникидир”: биринчи бўлиб, киши ўзи маънан ва руҳан ҳеч нарсага лойиқ эмаслигини тушуниб етиши керак. “Руҳан камбағал” дегани тиламчи деган маънони билдиради. Одамга ўзини шундай эканлигини тушуниш жуда қийин, лекин шуни тан олиш бундан ҳам қийин бўлади. Бироқ Худо Шоҳлигига кириш учун одам ўзини шундай эканлигини тан олиши шарт.
  2. “Йиғлаётганлар бахтлидир, Чунки улар тасалли топур”: бу ерда оддий ғамгинликда ёки дафн этишдаги қайғу натижасида йиғлаш ҳақида гап кетмаяпти. Балки бу ерда Худо олдида одам шундай ачинарли ҳолатда эканлиги учун қайғуриш ҳақида гап кетяпти. Яна бир бор, биз ўзимизни қандай бўлсак шундай тан олишимиз керак; шундай ачинарли ҳолатимизни билиб, бундан жуда қайғурамиз!
  3. “Беозор бўлганлар бахтлидир, Чунки улар ер юзига эга бўлур”: мағрур одам Худо олдига келмайди; агар бундай одам Худога яқинлашаман деса ҳам, ўзини ёмон гуноҳкор деб тан олмайди ва шунинг учун Худодан ҳеч нарса ололмай кетади. Шу бобдаги бошқа “бахтиёрликларга” эга бўлиш учун киши уларнинг биринчисига эга бўлиши керак, яъни киши “руҳан камбағал ёки тиламчи” бўлиши керак. Ўзини шундай аҳволдалигини кўриб киши “йиғлайди”, бу эса “беозорлик ёки камтаринлик” ҳолатига олиб келади. Исо Ўзи ҳақида айтган сўзлар ҳам шундай эди: “Мен беозор ва соддадилман” (Матто 11:29).
  4. “Адолатга (солиҳликка) очу чанқоқлар бахтлидир, Чунки улар тўқ бўлур”: илк учта шартни киши амалга оширгандан кейин, унда солиҳликка очлик ва чанқоқлик пайдо бўлади. Бундан очу чанқоқлик пайди бўлгани бу киши тўқ бўлади демакдир.

Мана шу илк тўртта баракатлик сўзлари амалга ошганидан кейин, ҳамма нарса ўз жойига тушади.

Яна бир нарсани тез қўшиб қўйишим керак:

Мана шу Матто 5-бобда ёзилган саодатлик сўзларига эришиш учун одам нима қилиши керак? Бунинг учун унинг ишончи ҳар доим Масиҳга ва У биз учун хочда қилган ишига қаратилган бўлиши керак. Киши Исо Масиҳ биз учун хочда нима қилганини кўрганидан кейин, яъни хочни аниқ кўрганидан кейингина, у “руҳан камбағал” бўла олади, бу эса қолган бошқа саодатликларга елтадиган эшикни очадиган калитдир.