Бу оятда қайтадан туғилган имонлилар ҳақида гап кетяпти. Бутрус ўз мактубининг шу бобида нажот топган одам қандай манфаатларга эга бўлиши ҳақида ёзяпти. Шу манфаатлардан бири бу имонлининг осмондаги меросидир. Шу меросни Худованд Ўзи қўриқлаб туради, дейди. Имонли шу манфаатларни ишонч билан қабул қилади ва сақлайди. Бутрус бу ҳақда жуда яхши билар эди. Бир неча марта у Худога итоатсизлик қилган бўлса ҳам, барибир шу балиқчи Худога хизмат қилишда давом этди. Эндиликда имон йўлида у чўлоқланиб, зўрға қадам босмаяпти, балки Худонинг шуҳрати билан бутунлай ўзгариб, улуғ ҳаворийга айланди ва мана шу мактбуни ёзиб қолдирди. Бутрус бизга “Тўхтаб қолманглар, ишончни ташлаб кетманг” деяпти.
Агар Худо куч-қудратни бериб турмаса, киши имонда тура олмаслигини Бутрус биларди. Худонинг қудрати билан қўриқланмоқчи (сақланмоқчи) бўлган ҳар бир имонли унга берилган ишончни парвариш қилиши керак.
Ишонч тўғри йўналишга эга бўлиши керак
Худода куч-қудрат кўп ва уни бизга бериши мумкин, лекин Худо фақат ишонч орқали шу қудратни бизга беришни танлади. Шу фикрни яхшилаб тушуниб олишимиз керак. Куч-қудрат фақат Худога тегишлидир; шу қудрат Худодан чиқиб бизга келиши керак, чунки биз муҳтож инсонлармиз. Имонда чиндан ҳам комил бўлаётган киши буни жуда яхши тушунади. Ҳар куни бундай киши янада кўпроқ Худога боғлиқ ва тобе бўлиб қолади. Унга керак нарсаларни қабул қилиши учун имонлида ишонч мавжуд бўлиши керак ва ишончи билан Худонинг қудратини олиши керак. Лекин шуни айтиш керакки, ишонч тўғри йўналишга қаратилган бўлиши керак. Келинг, шуни тушунтириб берай.
Биз ҳар куни турли хил йўллар билан ишончимизни кўрсатамиз. Биз стулга ўтиришдан олдин у бизни кўтарармикан, деб уни текшириб кўрмаймиз. Биз ишонч билан стул устига ўтирамиз. Ёки мошинани юрғизмоқчи бўлганимизда калитни бураймиз ва мошина ишлайди, деб ишонамиз. Шундай оддий ишларда ҳам биз ишончимизни кўрсатамиз (ишлатамиз). Бироқ бундай нарсаларга ишониш Худо қудратини бизга етказмайди. Биз ўз ишончимизни фақат Худонинг Нажот режасига қаратишимизни Худо хоҳлайди. Бу режани Исо Масиҳ хочда амалга оширган эди. Шунинг учун ишончимиз доим Масиҳнинг хочдаги якунланган ишига қаратилган бўлиши керак. Фақат шундай ишонч Худога манзур бўла олади (Ибронийларга 11:6). Фақатгина шундай ишончга жавобан осмондан Худонинг қудрати имонлига берилади.
Худо ичингизда амал қилмоқчи
Филиппиликларга 2:13-оятда шундай дейилган: “Зотан Худонинг Ўзи сизларнинг вужудингизда амал қилади, У Ўз мурод-мақсадини адо этишингиз учун сизларда хоҳишни ҳам, ҳаракатни ҳам туғдиради.” Шу оятга эътибор берсангиз, имонли киши ичида Худо амал қилади ёки ишлайди, деб ёзилганини кўрасиз.
Яна бошқа оятга қарасак: Филиппиликларга 1:6 – “Худо сизларда бошлаган хайрли ишини то Исо Масиҳнинг келадиган кунигача тамом қилишига аминман.” Бу ерда ҳам шуни кўрсак бўладики, Худонинг Ўзи ҳаракат қилади ва бошлаган ишини якунлайди (тамомлайди). Лекин Худо ҳар қандай киши ичида амал қилмайди. Ишончини Масиҳ хочига қаратган ҳар бир имонли киши ичида Худо доим ишлайди ва амал қилади. Биз Исонинг якунланган ишига ишонсак (Исонинг Ўзи хочда “амалга ошди ёки якунланди” деган эди), Худо ичимизда ишлайди, бизни сақлайди, қувватлайди ва қўриқлайди. Айнан мана шундай йўл билан имонли киши “Худо қудрати билан қўриқланади ёки сақланади”.
No comments:
Post a Comment